Bildtse Bluf: “Een recept voor depressie in die individualistische Randstad”
Jonge Friezen trekken naar het Westen, terwijl steeds meer Randstedelingen naar het Noorden verhuizen. In Bildtse Bluf vertellen ze er zelf over.
Hoi Anneke,
Dikke dank voor je mooie brief, waarin je mijn opmerkingen weer aardig relativeert. Tuurlijk, je hebt ook genoeg mensen die de drukte nu juist willen opzoeken, weg van dat oersaaie en doodstille Fryslan, waar nooit wat gebeurt.
Vooral energieke jongelui willen wat beleven, dus weg uit Fryslan, dat hoor ik om me heen ook heus wel, soms. Om maar even in mijn eigen journalistieke sector te blijven: reuze noflik werken hoor, bij dat Nieuwsblad van het Noorden, maar je doet toch pas echt mee als je bij een krant als De Telegraaf aan de slag kunt, desnoods bij Trouw of het AD. En dan moet je in de Randstad zijn!
Ik snap dat. Daarom denk ik dat het vooral ook met leeftijd te maken heeft, wanneer je als wereldburger – die in alle hoeken van de wereld heeft gewoond en dus eigenlijk overal kan gaan wonen – uiteindelijk voor Friesland kiest.
Maar dan: iedereen is anders. Zo ken ik ook genoeg jongeren die helemaal geen trek hebben in drukte, die het best naar hun zin hebben met hun rustig voortkabbelende plattelandsleventje in Friesland.
Zelf koos ik voor Friesland omdat ik met andermans drukte zozoetjesaan wel klaar ben. In Leeuwarden kom ik nooit, is me veel te druk! Ik ben nog aan het afkicken! Drukte en heisa kun je hier altijd opzoeken, desgewenst. Maar probeer eens rust te zoeken in de Randstad…
Vandaar dus. Je vroeg me naar m’n hobby’s, of ik mogelijk nog nieuwe liefhebberijen heb ontwikkeld, in Friesland.
Wij hebben hier in Ouwe Syl een heerlijke, grote tuin en daar besteden we veel tijd aan. Vandaar ook de aanschaf van die oude fruitbomen, waar ik in mijn vorige brief over schreef. Ik vind oude bomen mooi. Ik zag ze bij onze buren, over de heg kregen we de pruimen aangereikt en ik dacht: zoiets wil ik ook!
Duizenden euro’s wilde een gespecialiseerd tuinbedrijf in de Wouden, toen we ons daar gingen orienteren. ‘Zoveel geld? Ben je wel goed bij je hoofd?’ vroegen buurtgenoten en zij adviseerden een fruitkweker in Sint-Jacobi. Zodra zijn oudere bomen wat minder fruit gaan geven, schept hij ze eruit en verkoopt hij ze. We kochten er vijf: 200 euro en daarvoor kwam hij ze nog brengen ook, met de benodigde adviezen. Twee peren en een pruim in de voortuin, een oude appel en een oude pruimenboom in de achtertuin.
Buren hielpen mee bij het planten, palen om ze overeind te houden bij stevige storm, want het kan hier aan zee ook flink spoken. Prima aangeslagen en afgelopen nazomer kwam er ook voorzichtig al wat fruit aan. Heel blij mee! Het leerde ons dat je goed moet rondkijken, voordat je duur gaat kopen.
Nu het daarover gaat…. veruit de meeste tuinspullen, schoppen en harken, kochten we bij de Oprommer, hier aan de vaart. Tweedehands, alles uit leeggehaalde woningen! Ik koop er de gekste dingen, in het begin ook wel meubels, glaswerk en zo. Geweldig. Ik roep dan: wij zijn in Fryslan helemaal ingericht van de Oprommer, voor een habbekrats! Alleen m’n tandenborstels koop ik nog nieuw…
Zo vermaken we ons kostelijk in Ouwe Syl. En jij, kom jij in Den Haag ook wel eens bij zo’n malle Kringloop? Of ben jij meer van de Ikea?
Nou, Anneke, zo kan ie wel weer. Tot schrijvens! Ik kijk al weer uit naar jouw nieuwste Haagse avonturen.
De allerhartelijkste Bildtse groetnis van
Jos
Ha die Jos,
Ha, wat leuk! Ik dacht al, achter die oude fruitbomen zit vast een verhaal. Wat leuk om te lezen, helemaal dat nuchtere van de buurtgenoten en kennissen. Ik zie zo een paar types voor me, die je dan aankijken alsof je niet deugt. Dat kan veel makkelijker/goedkoper of hoeft überhaupt niet! En ook erg leuk om te lezen dat jullie huis een verzameling is van tweede kansjes.
Oef… gewetensvraag, dat kringloop of Ikea. Toen ik hier drie jaar geleden kwam wonen, had ik geen meubels meegenomen uit mijn oude kamer in Groningen. Die was namelijk slechts veertien vierkante meter, en ik ging nu naar anderhalf keer zo groot!
Dus ik moet bekennen: eigenlijk alles in mijn huis is nieuw gekocht. En ja, veel is ook nog eens van de Ikea… Maar, ik heb een goede vriendin, die me enorm inspireert met haar visie op duurzaamheid. Haar huis staat, net zoals die van jullie, vol met tweede kansjes.
Nou wil het geval dat ik na drie jaar dezelfde inrichting wat wijzigingen wil in de woonkamer-inrichting. En toen hoorde ik haar in mijn hoofd, ‘Anneke, dat kan prima tweedehands! Als je een goede basis hebt, kun je er met een beetje moeite iets heel moois van maken!’
Dus toen ik laatst een weekend in Fryslân was, belandde ik op een zaterdag in Hart in Friesland, de kringloop in Drachten. En daar heb ik zowaar een televisiekastje gevonden dat aan mijn wensen voldeed! Dat kastje moet nog wel even opnieuw in de verf, dus voorlopig blijft ‘ie nog even in de garage daar.
Ik deed overigens de afgelopen weken een interessante ontdekking bij mezelf, over het herfstweer dat inmiddels alweer een tijdje onder ons is. Dat is natuurlijk altijd even een dingetje: de dagen voelen weer veel korter, de zon schijnt schaarser en de regen is weer ruimschoots aanwezig.
Een recept voor depressie in die individualistische Randstad, zou je denken. Maar niets is minder waar: ik heb er in de stad juist veel minder moeite mee dan op het platteland. Daar kan de herfst zo guur, triest en eenzaam worden, terwijl het stadse leven er in mijn beleving juist gezelliger op wordt!
De straten en balkonnetjes worden langzaam maar zeker versiert met lichtjes en mensen trekken zich terug waardoor het leven een beetje vertraagt. Ik geniet ervan, in mijn knusse appartementje. En dat ik beter slaap als het buiten koeler is, zal ook niet ongunstig meetellen.
Hoe zit jij in de nieuwste seizoenswissel, Jos? Kun je je vinden in mijn betoog over stadse knusheid, of ben je evenals een aantal van mijn familieleden ‘waarsiik’, weerziek, en kan de zomer voor jou niet snel genoeg zijn terugkeer maken?
Voor nu krijg je weer de hertelike groetnis uit het Haagse,
Anneke
