BILDTSE BLUF: “Die Friese gemeenschapszin, dat heeft wel wat”
Jonge Friezen trekken naar het Westen, terwijl steeds meer Randstedelingen naar het Noorden verhuizen. In deze Bildtse Bluf vertellen ze zelf daar zelf over, deze keer over de Friese dorpsfeesten.
Hoi Anneke,
Dikke dank voor je mooie brief vol Haagse belevenissen. Zomeravonden in Den Haag, vertel me wat! Dat onze Marokkaanse medelanders in de Randstad daar graag hun luidruchtige stempel op drukken, dat was mij wel bekend.
Doorgaans is dat best te hebben, maar soms – zoals bij voetbal – zit er ook wel iets uitdagends in en zal menigeen daar mislukte integratie in zien. Waarom je zo afzetten tegen Nederland? Wat is daar de bedoeling van? Hebben Noord-Afrikaanse nieuwkomers het bij ons dan zo beroerd? Wat zoeken zij hier dan? Wat zit ze zo dwars?
Ik denk wel eens: als ik in Noord-Marokko, net als in Scheveningen, mijn auto op de boulevard parkeer en ik zet daar Andre Hazes urenlang keihard op de luidsprekers, hoe zouden de lokale Marokkaanse strandgangers daar dan op reageren? Als ik in Marokko daar ga lopen fluiten en sissen naar elke hoofddoek die langs loopt?
Het zijn stedelijke ergernissen – hier aan de Waddenkust merken we daar weinig van, eigenlijk niets. Hier zie je geen beveiligers in de supermarkt en er scheuren hier ook geen Mocro-scooters door de straten.
Je vroeg me naar de Friese jeugd. Die vind ik erg leuk, compleet anders dan al die uitgenaste, assertieve bijdehandjes in de Randstad. Tuurlijk gaan jongelui hier ook wel eens helemaal los, wat is daar nou mis mee? Maar doelbewust getreiter zie ik hier nooit, ook geen zinloze vernieling, door de jeugd. Wel veel sportieve jongelui, die ook hard bezig zijn om voor zichzelf een toekomst op te bouwen en die zich in de weekeinden graag vermaken. Hier is ook volop ruimte voor traditie, Friese traditie. Zo’n fanfare als bij ons in het dorp, hoe geweldig is dat!
Afgelopen week hadden we dorpsfeest op ‘t Bildt en het viel me direct op hoe iedereen dan mee doet, jong en oud en alles ertussen ook. Heel het dorp was versierd met vlaggetjes en banieren, hoogtepunt was een optocht door de straten van landbouwtrekkers met karren vol met buurtkinderen. Het heeft bijna iets aandoenlijks, zoals werkelijk iedereen in het dorp er in betrokken wordt. In de Randstad heb ik zoiets nooit mogen beleven. Daar is iedereen, liefst anoniem, exclusief voor zichzelf bezig.
Die Friese gemeenschapszin, dat heeft wel wat. Mijn Bildtse buurvrouw zegt dat het komt doordat in de dorpen hier de mensen van oudsher op elkaar zijn aangewezen, ook als er problemen zijn die moeten worden opgelost. Dat maakt je ook terughoudend in je kritiek op anderen. Omdat je die anderen misschien morgen wel nodig hebt…
Mensen leven hier met elkaar, niet naast elkaar zoals in het Westen en ik vroeg me af hoe jij als Friezin dat ervaart in Den Haag. Hier valt het mij op dat buren gewoon bij elkaar binnen lopen. Dan komen ze even achterom, zoals ze zeggen.
Ik kijk en luister, ik geniet – en ik leer veel. In mijn volgende brief vertel ik je meer. Ik kan haast niet wachten om van jouw nieuwste Haagse avonturen te horen.
Dikke groetnis intussen weer uit Ouwe Syl!
Jos
Goeiedei Jos,
Bijzonder leuk om te horen dat je het plaatselijke dorpsfeest als zo gezellig hebt ervaren! Ik heb daar ook fijne herinneringen aan, zeker als er een keer per zoveel jaar ‘fersierde weinen’, oftewel praalwagens werden gebouwd. Leuk om te horen dat je door je buren een kijkje krijgt in de nut en noodzaak van de Fryske mienskip. Dat blijft iets bijzonders.
Tegelijkertijd is die afhankelijk van elkaar ook iets wat mij in mijn jeugd wel de provinsje uit heeft gedreven: je moet wel gemaakt zijn voor dat naar binnen gekeerde. Omdat ik van nature alles wilde begrijpen en overal potentie voor verbetering zag, kon nooit helemaal mijn draai vinden en was ik erg gefocust op de kansen ‘om útens’.
Dat vertrek verliep overigens geleidelijk: van een kleine dorpsbasisschool naar een middelgrote middelbare school, daarna naar een universiteit in een relatief kleine stad en ten slotte een beroepsopleiding en werken in de Randstad. Bij elke stap mocht ik mezelf steeds opnieuw uitvinden. Elke nieuwe groep mensen leert mij kennen, op een ander punt in mijn leven. Elke keer Anneke, maar ook elke keer een soort ‘evolutie’ ervan.
Jij vroeg naar mijn Haagse avonturen, en die deel ik graag met je. Ik vermaak me ‘poerbêst’ hier! Afgelopen week stond in het teken van een diversiteit aan activiteiten. Voor mijn werk bewoog ik me de laatste tijd veel tussen Den Haag, Rotterdam, Utrecht en Apeldoorn.
Er werd een paar keer geborreld met collega’s en vrienden en ik ging heerlijk uit eten, de ene keer bij de Mexicaan en de andere keer bij de Vietnamees. Tegenwoordig zwem ik op maandagavonden met een vriend, en als het even kan sport ik ‘s ochtends voor werktijd bij mijn sportschool.
Of ik nog een weekendje weg wilde, naar Brussel, met vriendinnen? Vooruit, dat is toch maar twee uurtjes met het OV! We boekten een trein en een hotel, struinden door de stad en genoten van de verschillende boekenwinkels, brunchtentjes en biercafeetjes. Genieten!
Wat ik wel merk de laatste tijd, is dat het hele circus van druk vermaak en ontwikkeling ook een keerzijde heeft. Die focus op alle mogelijkheden en constante verbetering is niet alleen maar goed. Acceptatie, settelen en focussen op verbinding en diepgang is op een gegeven moment ook noodzakelijk.
Als dat geen onderdeel is van de balans, word je bijzonder moe en raak je overprikkeld. Dat maakt dat ik mezelf in de toekomst zie leven in het beste van beide werelden: dichter naar het noorden, maar nooit helemaal los van de Randstad.
Uitkijkend naar jouw volgende brief met waarnemingen en belevenissen in het Fryske lân, sluit ik deze uiteraard af met de hertelijke groetnis uit Den Haag,
Anneke
