UITGESPROKEN: Wij willen alles zien!
Viel mij meteen op, van de week: dat enorme scherm op de plek waar die bussen op elkaar waren geklapt, in Berltsum.
Onze hulpverleners zijn tegenwoordig sneller met schermen dan met verbandtrommels.
Waarom mogen wij niet zien wat daar gebeurt, in ons openbaar vervoer, op onze openbare weg? In de publieke ruimte? Shit happens!
Laat de pliesie nou fijn uitzoeken hoe het kon gebeuren, laat ambulancebroeders hun pleisters plakken, desnoods ter plekke infusen aanleggen, dan doen de media wat de verslaggeverij te doen staat: laten zien wat er is voorgevallen en hoe onze hulpdiensten daar, al dan niet adequaat, op reageren.
Wie geeft die schermen mee aan onze hulpverleners? Laat gewoon zien hoe verplegers al op straat meteen hun verbanden aanleggen, toon voluit hoe de politie het verkeer omleidt en onderzoek doet. Een transparante overheid.
Het behoort niet tot de taak van hulpverleners om anderen hun afgesproken controle-opdracht uit handen te slaan: het democratische toezicht op de overheidsdiensten.
De waakhondfunctie van de journalistiek start inderdaad al bij het ongeluk, of het misdrijf op de hoek.
Een halve eeuw geleden begon ik als politieverslaggever bij de grootste krant van het land. Alles kon ik zien, horen en vastleggen. Als jong verslaggever ging ik dikwijls op stap met mijn prille collega Peter R. de Vries.
Geregeld gingen wij ook bij slachtoffers op bezoek, deden wij ons eigen (buurt)onderzoek. Daardoor ontdekten wij soms dingen waarvan de politie vond, in het belang van hun onderzoek, dat die niet meteen in de krant moesten. Dan was er overleg met de politie, wij liepen elkaar nooit voor de voeten lopen. Wederzijds respect.
Maar het democratische uitgangspunt bleef overeind: de pers controleert de politie, niet omgekeerd.
Dat gruwelijke beeld van Pim Fortuyn, neergeschoten in het mediapark. Akeliger nog, van mijn beste vriend Peter R. zoals hij daar lag, in de Leidsedwarsstraat…
Er is een gevaarlijke tendens bij de overheid om ons te vertellen wat wij mogen weten en zien – en wat niet, zeker op plaatselijk niveau. Burgers als informatieslaven van hun autoriteiten. Lokale krantenpagina’s worden compleet opgekocht door het stadhuis, daar volgeschreven en als journalistiek verkocht aan de burgerij, die dit bedrog met belastinggeld nog moet betalen ook!
We tellen nu, godbetert ook op kosten van de burgerij, al bijna meer voorlichters dan politieagenten. Afschermers, bootafhouders en afpoeieraars. Terwijl in onze vrije democratie openbaarheid van bestuur de norm is, volkomen transparantie!
Heb ik dus toch nog een nieuwtje voor de overheid, voor onze politie en andere dienstverleners: burgers en hun media mogen in principe alles weten, alles zien, alles controleren. Daarbij valt niks weg te lakken, te verdoezelen of af te schermen.
Reageren? Graag! Email naar j.vannoord@omroepzilt.nl