UITGESPROKEN: Wantrouwige horken
Wie is er nou nog te vertrouwen? Niet eens zo lang geleden konden we gewoon van elkaar opaan. Soms dook er een enkeling op die, tot zijn eigen schande, onbetrouwbaar bleek. Maar dat gebeurde bij zeer hoge uitzondering.
Touwtje hing uit de brievenbus, de melkboer zette de flessen gewoon voor de deur. Achterom kon je bij iedereen zo binnenlopen, zeker in Fryslan.
‘Als je mekaar niet meer vertrouwen kan, waar blijf je dan?’ zongen Adele Bloemendaal, Leen Jongewaard en Piet Roemer. Waar blijf je dan?
Nu zitten er minstens drie sloten op de deur, alarmsystemen worden verkocht als warme broodjes en als je een pakketje wilt afhalen op het postkantoor, moet je minstens twee geheime codes invoeren, die je dan tevoren worden toegezonden per sms, zodra je de afzender daartoe hebt gemachtigd met een geheim wachtwoord. Dan nog moet je je identiteitsbewijs niet vergeten!
Hele televisieprogramma’s over onbetrouwbare lieden die het wel erg bont maken.
Intussen wordt je priveleven zogenaamd beschermd, ook daar complete gekte. De huisarts wil dat je in zevenvoud tekent dat hij de benodigde details uit je medische dossier mag delen met de thuisverpleegster. Anders gaat het zorgfeest niet door. Maar hoe moet die overspannen zuster anders weten welk been ze moet zwachtelen?
Niemand wordt nog vertrouwd. De overheid, nota bene geheel en al van ons-burgers, wantrouwt z’n eigen sponsoren! Daar begon ooit de gekte. Alle overheidssystemen zijn gebaseerd op wantrouwen.
Uitkeringen? Toeslagen? Iedereen is oplichter tot hij of zij het tegendeel heeft aangetoond, uiteraard met een verklaring omtrent gedrag.
Wil je bij je bankrekening, gewoon bij je eigen geld, dan moet je zo zoetjesaan op je handen gaan staan, voor de internetcamera een pirouetje draaien en daarna gaan er geheime codes over en weer, zodat je uiteindelijk met een vingerafdruk toegang kan krijgen tot je eigen geld. Niet meteen, want je kunt er pas na 24 uur over beschikken, zodat gauwdieven er nooit acuut met je centen vandoor kunnen.
Niemand, werkelijk niemand lijkt nog te vertrouwen, iedereen is ladenlichter, of wordt er tenminste op voorhand van verdacht een oplichter te zijn, en wordt in elk geval zo behandeld.
Per dag moet ik zeker twintig internetboodschapoen weggooien van allerlei linkmiegels die proberen greep te krijgen op mijn spaarcenten.
Hoe vaak ik mijn postcode al niet heb moeten noemen, en vervolgens mijn geboortedatum, omdat ze aan de telefoon niet vertrouwen dat ik ben die ik beweer te zijn.
Nederland is compleet gek geworden. Knettergek. Wat was het kantelpunt, wanneer zijn we zo wantrouwig geworden? Of is de gekte er langzaam ingeslopen?
Hoe het vertrouwen in Nederland verloren ging… Wie het weet, moet het mij zeggen!
Komende vakantieweek wil ik het ook eens hebben over alle ge-je en ge-jou. Ben ik de enige die zich er aan ergert?
Reageren? Graag! Email naar j.vannoord@omroepzilt.nl