Uitgesproken: Vergeving of wraak
Uit naam van Allah, de barmhartige en meest genadige, is in Friesland een meiske vermoord. Dus niet ‘omgebracht’, zoals de Leeuwarder Courant telkens vergoelijkt als ze schrijven over dat onverdraaglijke drama, nee: vermoord, gewurgd en ergens bij Lelystad met gebonden handen gedumpt aan de waterkant, als een vuilniszak.
Als een misbaksel teruggestuurd naar de Schepper. Eerwraak. Door haar eigen vader, godbetert. Twee broers staan terecht als medeplegers.
Het verschil tussen Oost en West. ‘In het Westen hebben we vergeving, in het Oosten hebben we wraak,’ leerde ik ooit van een Amsterdamse jezuietenpater, schoolhoofd in Beiroet, waar ik jarenlang woonde.
Arm tienermeisje, kind zoals ze nog dagelijks naar Friesland komen: geboren in een moslimcultuur, in dit geval Syrië. In Joure op zoek naar een bruikbare houding, tot gekwordens toe heen en weer geslingerd tussen een streng-islamitisch thuisfront en de vrijheid-blijheid van het Nederlandse schoolsysteem, waar kinderen wordt geleerd hun eigen identiteit te ontwikkelen, vooral niks klakkeloos aan te nemen. Over alles vragen stellen!
Bismillah: uit Zijn naam werd een kind vermoord, in Friesland. Hebben we wel door waarmee we te maken hebben?
Tegenwoordig zijn er godsdienstwaanzinnige moordenaars onder ons.
Hebben wij ook nog wat te zeggen? Kijken wij voldoende naar onze eigen rol?
Oorlogsvluchtelingen komen naar ons verre land waarvan zij niets weten, laat staan begrijpen. Zij arriveren in een vreemd land dat hen evenmin begrijpt.
Het is uiteraard aan de nieuwkomers om zich hier in te leven, zich aan te passen aan ons. Niet omgekeerd.
Hebben wij ons ook een beetje verdiept in hun achtergrond? Wat weten wij van hun cultuur?
Je kunt nog zoveel van een land gaan houden, maar als dat land niet ook een beetje van jou houdt, wordt het niks. Zelf voel ik dat ook, als westerling in Friesland.
Welke Fries is er ooit in Syrië geweest, wie kent deze mensen, hun gewoonten, hun geloof, hun manieren?
Het Syrische tienermeisje van net 18 kwam als kleuter naar Friesland. Ze had al herhaaldelijk aan de alarmbel getrokken wegens huiselijk geweld, wilde geen hoofddoek, was al een paar keer gevlucht naar de buren, ook naar een vriendje. Vaders losse handen, de islamitische wet. Hij wilde zijn dochter uithuwelijken.
Ook de politie had zij om hulp gevraagd, diverse keren aangeklopt bij onze wakkere instanties. Niemand zag de ernst van de situatie, niemand deed wat!
Moord mag kennelijk, uit naam van Allah. Liegen ook. Doordat ik er als correspondent voor de Arabische wereld vele jaren tussen woonde en werkte, weet ik: een wereld van verschil. Vroeg ik daar waarom er tegen mij werd gelogen, dan werd mij doorgaans met evenzoveel woorden geantwoord: ‘De waarheid vertellen kan toch altijd nog!’
Zo zag ik ook die ontredderde broers in onze rechtbank. Pa claimt zijn weerspannige dochter te hebben ‘omgebracht’ en de moordenaar vertrok daarna snel naar Turkije, om van daaruit te vluchten naar zijn Syrie, het oorlogsland waaruit hij tien jaar geleden met zijn gezin was gevlucht. De broers wijzen naar hun vader.
Nu er weer volop over asielproblemen wordt gediscussieerd, schiet de vraag telkens door mijn hoofd: een vluchteling kan zijn oorlogsland verlaten, maar verlaat dat oorlogsland ooit de vluchteling?
Reageren? Graag! Email naar j.vannoord@omroepzilt.nl
