UITGESPROKEN: Springen of verzuipen
Onze allerbeste stuurlui zitten bij de Kustwacht. Deze bovenste beste stuurlieden vonden het dringende verzoek om helikopterhulp door de kapitein van het brandende vrachtschip ‘Freemantle Highway’ niet urgent genoeg.
Door hevige rookontwikkeling waren de reddingboten van het transportschip met meer dan drieduizend auto’s aan boord onbereikbaar geworden, voor de opvarenden. ‘Momenteel gaan we dat nog niet doen!’ klinkt het over de marifoon in reactie op de vraag van de gezagvoerder om snelle evacuatie van zijn bemanning met helikopters.
De Kustwacht stelt droogjes voor dat de Indiase opvarenden maar overboord springen. Vergeet de reddingvesten niet! De Waddenzee is warm genoeg en er zijn intussen voldoende schepen in de buurt om de evacuees uit het water te halen.
Het brandende schip, op een van de drukste zeeroutes van Europa, maakt wel flink slagzij; dikke rookwolken dwingen de opvarenden naar de hoogstliggende kant van de drijvende oven.
Ze springen, bijna dertig meter. Zoiets staat gelijk met een sprong van een flatgebouw van zes verdiepingen. Gevolg: zeven zwaargewonde drenkelingen.
Met deze noodsprongen wordt gestopt na alarmsignalen vanaf de reddingboot uit Lauwersoog, die de gewonde zeelieden uit de golven vist. De reddingsheli is dan onderweg.
Een van de Indiase bemanningsleden blijkt zijn dood tegemoet gesprongen. Reanimatie aan boord van de reddingboot mag niet meer baten.
Achteraf is het gemakkelijk commentaar leveren, inderdaad. Maar allicht had er beter geluisterd moeten worden naar de gezagvoerder van het rampschip. Doordat de wal het beter wist dan de kapitein en er kennelijk niet direct heli’s inzetbaar waren is er een dode en zijn er ernstig gewonden te betreuren.
De beste stuurlui ontkennen, geven gemakshalve de boodschapper de schuld!
Onpasselijk word ik van het voortdurende gelamenteer – dat barstte woensdagochtend al meteen los in onze Friese biomedia – over de vogeltjes en de bloemetjes op de eilanden. De bijtjes en de zeehondjes, de zogenaamd kwetsbare natuur van die armzalige Waddenzooi met z’n gasboringen, z’n overspannen toerisme en dat eeuwige gedonderjaag door onze wakkere strijdkrachten: te land, ter zee en vooral daarboven, dagelijks oorverdovend.
Voor de burgemeester van Ameland heb ik ook nog een nieuwtje: shit happens! Umweltkatastrophe, stel je toch niet zo aan!
Om mijn ergernis wat af te blazen loop ik even mijn Bildtse uitraasstraatje in. Zou onze groene Timmerfrans, zelfbenoemd redder des vaderlands, ons in glad Hindi nog komen vertellen hoe de bemanningsleden hun vertrek onderling afspraken: wie gaat eerst? Zouden ze elkaars handen nog hebben vastgehouden? Namen zij afscheid voordat zij sprongen?
Schampert mijn buurvrouw: ‘Als jij thuis al acuut misselijk wordt van de slappe achterafpraat, kun je wel nagaan hoe die Indiase bemanningsleden en hun thuisfront zich zullen voelen!’
Reageren? Graag! Email naar j.vannoord@omroepzilt.nl
