Als je aldoor hoort hoe goed je bent, dan ga je dat op een kwade dag zelf ook geloven. Dan denk je op het laatst, ik ben een geweldenaar. Precies dat zie je gebeuren in onze ziekenhuizen.
Mensen die voor hun overleving afhankelijk zijn van zo’n dokter zullen nooit zeggen dat ze die medicus eigenlijk maar matig vinden, of een prutser.
Al is de dokter een genie, even de tv aanzetten voor een patiënt die na een operatie de zinnen wat wil verzetten, zelfs dat lukt al niet in dat MCL-patiëntenpakhuis.
Betaal-tv. Eerdaags betaal-wc. Straks moeten we ook nog muntjes meebrengen voor de verwarming! En wanneer je als patiënt je bankpasje niet direct bij de hand hebt, of dat pasje is even buiten bereik doordat je aan allerlei slangen en snoeren vast zit, dan krijg je dus geen tv, geen afleiding. De menselijke maat.
Gewoon eens vragen aan zo’n patiënt: ‘Hoe gaat het nou met u?’ Ook dat schiet er doorgaans bij in. De druk op de zorg, het eeuwige excuus van de overbelaste verpleegtruus!
Honderden miljoenen voor verre buitenlanden, uit misplaatste slavernijschaamte, voor regenboogmissies of om te voorkomen dat heel Afrika hier naartoe komt, miljarden aan legertuig voor de Oekraine en andere grensoverschrijdende solidariteit, maar betere salarissen en dus betere zorg, nee: zit er helaas niet in.
Een topdokter mag hier geen topsalaris verdienen, want iedereen is gelijk. De bestuurders van zo’n ziekenhuis, die vullen hun zakken! Waar je vroeger kon bijverzekeren voor klasseservice krijg je die nu gratis bij een
hoofddoek: eigen kamer (weg van mannen en ongelovigen) en keuzemenu aan halal-gerechten.
Het eten is in de meeste ziekenhuizen niet te haggelen. Nou schijnt dat in het MCL nog mee te vallen, maar bij signalen van lof en tevredenheid denk ik aldoor: afhankelijkheid klaagt niet.
Ik kom er op doordat een vriend een nieuwe hartklep kreeg, in dat MCL.
Zo’n ding krijg je, dat woord is er ook zo in geslopen. Alsof het een cadeautje is. Allemaal ons eigen geld.
Bij m’n vriend werd het hele borstbeen opengezaagd. Tien dagen ziekenhuis en alles doet zeer. Want de dokter zei dat het zo moet. Die knappe kop heeft er voor doorgeleerd, toch? Revalidatie gaat zomaar een halfjaar duren.
Bij mij werd, ruim twee jaar geleden al, ook zo’n nieuwe bioklep geïmplanteerd, precies dezelfde. In Hasselt, België, voor minder dan de helft van de prijs. Een kijkoperatie met robotarmen, door een Nederlandse cardiochirurg, die tussen de ribben door opereert. Woensdag de nieuwe klep erin, donderdagmiddag weer naar huis. Geen centje pijn.
Niets meer van te zien, na-controle in het MCL: ‘Kleppert prima. Komt u over twee jaar nog maar eens terug!’
De standaard-doorzaagprocedure, ooit succesformule in de Nederlandse cardiochirurgie, zit hier de vooruitgang in de weg: de remmende voorsprong.
Soms verbaast mij de arrogantie van onze gezondheidszorg. Alsof medici hier voorop lopen!
Tijdje terug zei minister Kuipers, nota bene zelf dokter: ‘Nederland behoort allang niet meer bij de top.’ Ik zeg: doe daar dan wat aan!
De zorg in NL is onderbetaald, overbelast en loopt achter. Da’s pas echt zorgelijk.
Reageren? Graag! Email mij: jos.vannoord@omroepzilt.nl