“Deze situatie is slopend”: woningzoekenden over hun moeizame zoektocht naar een sociale huurwoning

De woningcrisis zit op een dieptepunt. Door een groot tekort aan sociale huurwoningen lijkt het vinden van een woning een onmogelijke opgave. Het leidt tot schrijnende gevallen. Sommige woningzoekenden vertellen over hun ervaringen en de zoektocht naar een huis.

Auke-Jan Pruis (30) zoekt in Burgum
Auke-Jan Pruis uit Burgum zoekt al zeven jaar naar een huurwoning, maar tot nu toe zonder succes. Hij woont nog bij zijn moeder en wil graag op zichzelf wonen, het liefst in Burgum. Ondanks zijn lange zoektocht eindigt hij steeds als nummer drie of vier op de wachtlijst.

Aan het begin van zijn zoektocht had Auke-Jan een lijstje met eisen, maar daar heeft hij steeds meer in geschrapt. “Earst socht ik in hûs mei in oprit, mar yntusken bin ik al bliid mei in tuskenwenning mei ien of twa sliepkeamers. It wurdt hieltyd minder, as ik mar in dak boppe myn holle ha.”

Auke-Jan begon zijn zoektocht in Burgum, maar is ondertussen ook aan het kijken in omliggende dorpen zoals Sumar, Hurdegaryp en Noardburgum. “Burgum is gewoan te djoer”, zegt hij. Zijn budget ligt tussen de 600 en 700 euro per maand. Hij werkt 26 uur per week bij Albert Heijn en moet het daar van betalen.

Volgens Auke-Jan blijft de situatie uitzichtloos. “Bij de verkiezingen riepen politici dat wonen topprioriteit is, maar ik merk daar niet veel van.”

De gemeente Tytsjerksteradiel kijkt met initiatieven zoals Burgum 2040 naar mogelijkheden voor woningbouw, maar voor mensen als Auke-Jan verandert er voorlopig niet veel.

“Ik hoopje foar de simmer in hûs te finen, mar it duorret al salang dat ik nearne mear fan útgean.”

Dave (37) zoekt op Terschelling
Dave (echte naam bekend bij de redactie) staat al acht jaar ingeschreven. Hij woonde, toen hij studeerde, zo’n vijf jaar in een flatje in Leeuwarden. Geboren en getogen op Terschelling wil hij graag terug naar het eiland. In afwachting van een huis woont hij nu bij zijn ouders van in de zeventig.

Dave heeft een zoontje van vijf dat door omstandigheden niet bij hem woont. Hij ziet hem om de week twee uurtjes en moet daarvoor naar Ruinerwold. Dave zou graag een woning vinden waar hij zijn zoontje kan ontvangen. De woningstichting wil hem echter geen eengezinswoning toekennen: zijn zoontje wordt gezien als bezoek.

“Ik reageer op veel woningen, maar dan sta je vaak tussen plek 18 en 36”, vertelt Dave. Toen hij vorig jaar als 6e eindigde, belde de woningstichting om te vragen naar zijn gezinssituatie. Omdat hij een woning zoekt als alleenstaande, komt Dave dus niet in aanmerking voor een gezinswoning. Ook niet als hij aangeeft zijn zoon hier te willen ontvangen.

Melanie (27) zoekt ook op Terschelling
Melanie staat al negen jaar ingeschreven en zoekt een woning op Terschelling. Zij heeft een partner en drie kinderen. Haar partner is zeevarende en heeft twee kinderen uit een eerdere relatie. Als hij thuis is, wonen deze kinderen ook bij hem. Dat is dan een gezin van zeven. Onverwacht moesten ze hun woning verkopen en noodgedwongen zijn ze bij Melanie hun ouders ingetrokken.

Toch heeft ze na al die jaren nog geen succes: “En ik ben pas twaalfde in de lijst.” Dat lijkt al vrij hoog, maar er komen volgens Melanie jaarlijks maar zo’n vier woningen beschikbaar op het eiland. “Dit houdt dus in dat we nog drie jaar moeten wachten. We moeten gaan hopen dat wij op Terschelling kunnen blijven bij onze familie.”

José Offeringa (40) zoekt in Joure
José staat anderhalf jaar ingeschreven. Noodgedwongen woont ze na een scheiding weer bij haar moeder, stiefvader en broer in huis. De wachttijd voor een sociale huurwoning in Joure is volgens Planburo Fryslân gemiddeld vijf jaar. Jose denkt nog vier jaar langer te moeten wachten. Ze wil graag een kleine woning en daarvoor zijn de wachttijden langer.

Voor José, die kampt met ernstige gezondheidsproblemen, is deze lange wachttijd zwaar. “Ik haw hjir myn netwurk, mar it duorret hiel lang foardat der in geskikte wenning frijkomt.”

José lijdt aan de ziekte van Huntington, een progressieve neurologische aandoening, en heeft daarnaast reuma, chronische bronchitis en een auto-immuunziekte. De stress van haar huidige woonsituatie heeft een negatieve invloed op haar gezondheid. “Ik bin faak wurch en stress is funest foar my. In eigen plakje soe my helpe om sa sûn mooglik te bliuwen.”

Het huis van haar ouders is een jaren 50-woning en niet ingericht op zoveel bewoners. Haar vader is halfzijdig verlamd door een hersenbloeding en haar broer heeft autisme. “Foar myn âlden is it ek swier. We ha allegear ús eigen útdagingen, en de wenning is eins te lyts foar ús.”

José weet niet meer hoe ze haar situatie moet oplossen. “Ik hie myn húsdieren fuortdwaan kinnen, mar myn âlden sizze dat ik dat net oankinne soe. Se jouwe my stipe en leafde en sy binne myn hoop, mar dizze situaasje is útputtend.”

Iemand die een woning zoekt in de sociale huursector moet steeds langer wachten. En de toekomst is lang niet rooskleurig, stellen Planbureau Fryslân en woningcorporatie Accolade.