
Na 123 jaar komt er op 10 juli een einde aan Ons Genoegen. De Marsumer fanfare ziet door een tekort aan leden geen toekomst meer.
Maandagavond besloten de leden dat het genoeg is geweest. Er waren nog wat scenario’s om de vereniging door te zetten, bijvoorbeeld een fusie of wachten op betere tijden, maar dat ziet de muziekvereniging niet meer zitten.
“Je moatte op in geven momint ek de realiteit ûnder eagen sjen,” vertelt voorzitter Ruthger Zijlstra. En dat terwijl de vereniging er verder goed voor staat.
“We binne in finansjeel sûne feriening, we hiene in machtige dirigint. Eigenlik alles stie op grien,” vertelt Zijlstra. “Allinne ha we gewoan te weinich leden op de repetysjes.”
“Op papier kinst leden hawwe, mar dy moatte der ek elke moandei sitte. Per saldo sieten wy altyd op 13, 14. Heechút 15, dan hiene wy in moaie repetysje.”
Hulp van buiten
In november gaf Ons Genoegen haar laatste concert. “In fol doarpshús mei bern en Sinteklaas. It like foar it publyk oft der in foltallich korps siet, mar de helt wie help fan oare korpsen. Dat is de realiteit dêr’t we mei te krijen hawwe.”
Het is niet anders dus. Maar het doet ook pijn. “It is in fertrietlike sitewaasje,” zegt Zijlstra. Hij kwam als 6-jarig jongetje bij de drumband van het korps. “Je fiele de betrokkenheid by it doarp. Je ha net mear de pleatslike fanfare by Sinteklaas, it Haadklassekeatsen, yn de tsjerke.”
“Dat docht wol wat mei je. Doarpen hingje oan elkoar fêst fan tradysjes. Dy rôle docht my eins noch mear as it muzikant wêzen,” vertelt de drummer en trompettist.
De vereniging bestaat nog tot 10 juli, de dag van heet 123-jarig bestaan. Er wordt al niet meer gerepeteerd. Dus komende tijd is er alleen nog een slotavond voor de leden.
En het geld in de vereniging moet nog een goed plekje krijgen. “Wat wy belangryk fine, is dat it yn Marsum bliuwt,” zegt Zijlstra.
Stoppen of door
Voor sommige leden is het einde van Ons Genoegen ook een reden om een einde te maken aan hun muzikale carrière af te sluiten.
Anderen zoeken ondertussen naar een nieuwe korps. “Nei de simmer sil ik nochris sjen oft se my ergens hawwe wolle,” lacht Zijlstra.